Zdarza się, że pracodawca zwalnia pracownika podając powód – likwidacja stanowiska. Trzeba zwrócić szczególną uwagę, że ponowne utworzenie zlikwidowanego stanowiska w zbyt krótkim czasie może być postrzegane jako pozorna podstawa do zwolnienia pracownika.
Zwolniony pracownik może domagać się uznania wypowiedzenia za nieuzasadnione i dochodzić swoich praw przed sądem. Jeśli jednak likwidacja stanowiska była konieczna i uzasadniona, ponowne utworzenie tego stanowiska (np. w związku z poprawą kondycji finansowej pracodawcy) nie będzie uznane za próbę obejścia przepisów. Natomiast jeżeli pracodawca będzie miał mocne argumenty przemawiające za likwidacją, a potem – za przywróceniem stanowiska, nie będzie nawet miał znaczenia termin w jakim pracodawca je przywróci.
U pracodawcy zatrudniającego co najmniej 20 pracowników dokonując zwolnień z przyczyn niedotyczących pracownika, stosuje się zwolnienia na podstawie ustawy o zwolnieniach grupowych. W przypadku gdy pracownik zwolniony jest na podstawie tej ustawy w ramach zwolnień grupowych (nie indywidualnych), musi przyjąć go z powrotem do pracy, jeśli:
- ponownie zatrudni pracownika w tej samej grupie zawodowej, do której należał zwolniony pracownik, i jednocześnie,
- zwolniony pracownik zgłosi (w ciągu roku od rozwiązania z nim stosunku pracy) zamiar ponownego podjęcia zatrudnienia u tego pracodawcy,
- obowiązek taki ustaje po upływie 15 miesięcy od dnia rozwiązania z pracownikiem stosunku pracy.
Podstawa prawna:
1. art. 30 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.),
2. art. 1, art. 9, art. 10 ust. 1 ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. nr 90, poz. 844 ze zm.), czyli tzw. ustawa o zwolnieniach grupowych.
Autor: Teresa Sykulska, doradca podatkowy
